Ένας υπόρρητος μηδενισμός διέπει αυτή την ποιητική συλλογή η οποία και ενδείκνυται για περιδιαβατική ανάγνωση.
Μηδενισμός που στην πρώτη ετεροαναφορική ενότητα, ενυπάρχει ως άρνηση, καταδίκη, αλλά και διαμαρτυρία κατά της μεταμοντέρνας δυστοπίας του ατομικισμού, της ντεμπορικής θεαματικότητας, του ψηφιοποιημένου βίου, της αναπόφευκτα επακόλουθης διαρκούς ανθρωπιστικής Κρίσης, και όχι μόνο. Όπως, ακόμη, και ως απόρριψη κάθε πιθανότητας διεξόδου από αυτή τη δυστοπία, καθότι θεωμένες ως εξωραϊσμένες αυταπάτες.
Στη δεύτερη αυτοαναφορική, κατά κανόνα, ενότητα αναδεικνύονται τα εσωτερικά, κυρίως, αδιέξοδα του ποιητικού υποκειμένου, όπως αποτυπώνονται, ως επί το πλείστον, στις προσωπικές του σχέσεις, πάντα εν μέσω του ευρύτερου εννοιολογικού πλαισίου των δύο συνισταμένων της συλλογής: Έρωτας και Θάνατος. Ενώ, παράλληλα, σε αρκετά σημεία, σκιαγραφείται το ψυχολογικό υπόβαθρο και προφίλ του ατόμου - μονάδα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών.
Παρά ταύτα, και κόντρα στη ροή των πραγμάτων, η συλλογή κορυφώνεται και λύνεται σε απρόσμενο νιχιλιστικό ξέφωτο.
Μια ποιητική συλλογή κοινωνιολογικής, ψυχαναλυτικής και οντολογικής θεώρησης, όπου ο κυνικός ρεαλισμός συνυπάρχει και συνομιλεί με τον ασυμβίβαστο ρομαντισμό.